Και πώς με θέλεις
εγώ είμαι μόνο ονειροπόλος και τεμπέλης
που με τους ψίθυρους της νύχτας για ορχήστρα
βρίσκω λημέρι στη δικιά μου πολεμίστρα
κι η πόλη κάτω ακούραστη σε αναμμένη πίστα.

Μια πόλη πάντα εκεί, αφίσα ονειρική,
με κίτρινες ευθείες και τετράγωνα,
με κόκκινες σειρήνες και μεγάφωνα
καθώς φοράει στους ώμους της τη νύχτα πουκαμίσα
από άβυσσο, αστροφεγγιά και πίσσα.

Και πώς με θέλεις
μη βάζεις στοίχημα πως σίγουρα με ξέρεις
που ανηφορίζω στα δικά μου βουναλάκια
να συναντήσω τα παλιά μου φεγγαράκια
κι η πόλη κάτω έρωτας σε πρόχειρα στιχάκια.

Μια πόλη πάντα εκεί, αφίσα ονειρική,
με κίτρινες ευθείες και τετράγωνα,
με κόκκινες σειρήνες και μεγάφωνα
καθώς φοράει στους ώμους της τη νύχτα πουκαμίσα
από άβυσσο, αστροφεγγιά και πίσσα.