Σ’ ένα ακρωτήρι μακρινό, που η όστρια σπάει γκρίζο αφρό
γκρίζο αφρό πάνω στον φάρο,
εκεί ξαπλώνει μια σκιά στου ωκεανού την αγκαλιά
και μπαίνει σφήνα μ’ ένα ατέλειωτο τσιγάρο.

Βλέπει τα πλοία να περνούν ταξιδιώτες να γελούν
να γελούν και ν’ αγναντεύουν,
το στίγμα εκείνο στον γιαλό κρύβει ένα γρίφο μυστικό
που όμως δεν λύνεται από ‘κείνους που μακραίνουν.

Με ήλιο χιόνια και βροχές,
στ’ άγρια σκοτάδια αναλαμπές, πυγολαμπίδες.
Ναυάγια, όρκοι, προσευχές,
μπουρίνια, Σμύρνη, Κω, Σουέζ, κρυφές ελπίδες.

Παρέα με τους ναυτικούς, αυτή η σκιά ψάχνει θεούς,
ψάχνει θεούς που αναβοσβήνουν
κι όσο τα χρόνια αντιπερνούν, χύμα αναμνήσεις ξενυχτούν
γλάροι αλύτρωτα τραγούδια ξετυλίγουν.

Γι’ αγάπες άγριες του νοτιά, ναυάγια, μπάρκα, μάτια υγρά,
μάτια υγρά χρώματα ονείρου.
Σαν αστερίες του βυθού, αυτόπτες μάρτυρες του πλου
που ζευγαρώνουν με τα χορικά του Αισχύλου.

Ακροβασίες νεανικές,
μέσα σε υδάτινες στοές χωρίς πυξίδα.
Στου πέλαγου την ερημιά, περνούν ξυστά, τόσο ξυστά
σαν να εκπέμπει ο φάρος μια ύστατη ελπίδα.