Πλάγιασε η πόλη στις πληγές,
γκάζι-φρένο, έρωτας που ασθμαίνει
Σαββατόβραδο ορθίων πιο ξένοι,
τρέχει η εφηβεία στις ρωγμές.

Στα πλοκάμια αχόρταγης σιωπής,
η σκιά σου ομπρέλα που χωλαίνει,
σκουντουφλάει λακκούβες, αγχωμένη,
κόντρα-βάρδια κύμα της οργής.

Κι αν το άρωμά σου κάτι μου θυμίζει
είναι το βλέμμα σου που χρόνια μ’ αφοπλίζει.
Κι αν η ανάσα σου τρυπάει την πρώτη αχτίδα
είναι τα όνειρα που αναζητούν πατρίδα.

Στο μπαλκόνι η τέντα αυθαιρετεί,
πιάνει τον καυγά με τ’ απλωμένα,
μέσα τα μυαλά υπνωτισμένα,
βλέπουν κι ας μη βλέπουν το γυαλί.

Κάτω τα παιδιά με τα παιδιά,
στήνουνε στον έρωτα καρτέρι,
μεθυσμένα πάνε χέρι-χέρι,
γύρω να χλευάζουν κυνικά.

Κι αν το άρωμά σου κάτι μου θυμίζει
είναι το βλέμμα σου που χρόνια μ’ αφοπλίζει.
Κι αν η ανάσα σου τρυπάει την πρώτη αχτίδα
είναι τα όνειρα που αναζητούν πατρίδα.

Πάλι με υποθήκες ξεγελάς,
το είδωλο που αναζητάει τον κλέφτη
δυο βαθιές ρυτίδες στον καθρέφτη,
της νεανικής σου ανεμελιάς.

Την κολώνα η αφίσα προσκυνά,
σφήνα μια παρέα ξεκομμένη
σαν χαστή ζαριά λεηλατημένη,
άδεια εξόδου η μοναξιά.

Κι αν το άρωμά σου κάτι μου θυμίζει
είναι το βλέμμα σου που χρόνια μ’ αφοπλίζει.
Κι αν η ανάσα σου τρυπάει την πρώτη αχτίδα
είναι τα όνειρα που αναζητούν πατρίδα.