Τις ώρες που ο έρωτας ανοίγει τα χαρτιά του
κορμιά που πάνε αδιάφορα σε ραντεβού παράφορα
ενώ το πλήθος άφωνο γυαλίζει τα είδωλά του.

Τις νύχτες που οι εξόριστοι απλώνουν το κουβάρι
η μνήμη παραδίνεται σ’ αυτό που απομακρύνεται
και πέτρωσαν τα δάκρυα καυτά στο μαξιλάρι.

Μισή αναπνοή ομπρέλα η σιωπή
πυξίδα που σαλτάρισε και παίζει σαν τρελή.
Στον κόμπο η θηλιά κουβέρτα η μοναξιά
κανείς το παρασύνθημα ναυάγια στα ρηχά.

Χαράματα αξημέρωτα κι ο ήλιος που να στρώσει
ζευγάρια ασυγκίνητα με φόντο δυο ακίνητα
χημείες που στραβώσανε στις πρώτες εντυπώσεις.

Ξεχειλωμένα όνειρα με όρκους και λατρείες
φιγούρες με τα ανώδυνα, τραγούδια με ψευδώνυμα
η φύση διαζύγιο κι απέβαλαν οι αιτίες.

Μισή αναπνοή ομπρέλα η σιωπή
πυξίδα που σαλτάρισε και παίζει σαν τρελή.
Στον κόμπο η θηλιά κουβέρτα η μοναξιά
κανείς το παρασύνθημα ναυάγια στα ρηχά.