Ο κόσμος πάλιωσε σαν τις τοιχογραφίες
που ξεθωριάζουνε στου χρόνου τη ροή,
και τα αισθήματα που ντύνουν οι ιστορίες
μελό της νύχτας που πεθαίνουν το πρωί.

Άδεια τα βλέμματα, τα πρόσωπα νεκρά
κι εσύ εικόνα στο μυαλό μου που δεν πιάνεσαι,
μ’ όλο το είναι μου φωνάζω δυνατά
μ’ όλο το είναι μου φωνάζω ότι χάνεσαι.
Μη χάνεσαι, μη χάνεσαι.

Τα χρόνια φεύγουνε σαν αμαξοστοιχίες
κι εμείς μονάχοι σ’ έναν έρημο σταθμό,
με τα μπαγκάζια μας γεμάτα αδυναμίες
κι αποτυχίες που δεν έχουν τελειωμό.

Άδεια τα βλέμματα, τα πρόσωπα νεκρά
κι εσύ εικόνα στο μυαλό μου που δεν πιάνεσαι,
μ’ όλο το είναι μου φωνάζω δυνατά
μ’ όλο το είναι μου φωνάζω ότι χάνεσαι.
Μη χάνεσαι, μη χάνεσαι.