Χρόνια τσιγάρα που καπνίζεις
πλήκτρα, φλιτζάνια που αγγίζεις,
νύχτες που εξόδους θα μαντέψω
πιο παράφορα τι να ζηλέψω.

Βόλτες, τοπία που ρεμβάζεις
ρούχα που όλο δοκιμάζεις,
φίλοι στο σπίτι σου που μένουν,
μ’ αρρωσταίνουν.

Και ζηλεύω δρόμους που περπατάς
τις βιτρίνες που για ώρα τις κοιτάς,
τυχερούς που βγαίνεις και συζητάς,
από τότε που ‘χεις φύγει,
το κάθε τι με πνίγει.

Και ζηλεύω δρόμους που περπατάς
τα σεντόνια που στον ύπνο σου χαλάς,
τυχερούς που βγαίνεις και συζητάς
σ’ αγαπώ και κινδυνεύω,
τον ίσκιο σου ζηλεύω.

Χάδια, στιγμές προσωπικές σου
θέσεις που πίνεις τον καφέ σου
και όσοι σε έχουν και σ’ ορίζουν
λάβα γίνονται και μ’ εξατμίζουν.

Λόγια, τραγούδια που ανεβάζεις
στίχοι που σε άλλον τους διαβάζεις,
αίμα στο μέτωπο, στα χείλια,
αχ, τόση ζήλεια.

Και ζηλεύω δρόμους που περπατάς
τις βιτρίνες που για ώρα τις κοιτάς,
τυχερούς που βγαίνεις και συζητάς,
από τότε που ‘χεις φύγει,
το κάθε τι με πνίγει.

Και ζηλεύω δρόμους που περπατάς
τα σεντόνια που στον ύπνο σου χαλάς,
τυχερούς που βγαίνεις και συζητάς
σ’ αγαπώ και κινδυνεύω,
τον ίσκιο σου ζηλεύω.