Χθες η βάγια Ακτορίδα
στην αβέβαιη νύχτα μέσα
ευαρεστήθει και μας είπε
για το χαμό του Διομήδη.

Τις αφράτες ποιες αιθρίες
τις ανθίζουν και τις κρύες
τις βραδιές μες στο χειμώνα
άλλο να μη νιώθουν μόνα,
πλάσματα σαν την Αιγιάλεια
φλόγες καίνε τα παράλια.

Λυπούνται στους κλώνους οι ερωδιοί,
οι ναύτες, οι συντρόφοι του ανδρείου Διομήδη.
Τις πέτρες που πίσω τους κάπνιζαν
της Τροίας τους έρημους τόπους
αφήσαν μα του γυρισμού τους
αγύριστος στάθηκε οι δρόμος.

Τις αφράτες ποιες αιθρίες
τις ανθίζουν και τις κρύες
τις βραδιές μες στο χειμώνα
άλλο να μη νιώθουν μόνα,
πλάσματα σαν την Αιγιάλεια
φλόγες καίνε τα παράλια.

Στ’ απόνησο του Γάργανου οι ερωδιοί
του ξακουστού τα βάσανα κλαίνε του Διομήδη.

Λοιπόν κυρά του κύρη τους
μόνη να μένει πλάνταξε
τον χωρισμό δεν άντεξε
και πήγε με τον Κομήτη.
Τις αφράτες ποιες αιθρίες
τις ανθίζουν και τις κρύες
τις βραδιές μες στο χειμώνα
άλλο να μη νιώθουν μόνα,
πλάσματα σαν την Αιγιάλεια
φλόγες καίνε τα παράλια.

Στ’ αδράχτι υψωμένοι οι ερωδιοί
στα κύματα της θάλασσας
στέλνουν πικρό τραγούδι.

Στη ρότα της Αιγιάλειας
μπήκε ένα νιο αστέρι
και σ’ άγνωστα ξένα μέρη
ο κύρης τους τώρα τραβά.