Θέλω να σου μιλήσω
για την αγάπη
που φεύγει, έφυγε
σαν άμμος
σ’ αναποδογυρισμένη
κλεψύδρα

Απ’ τη γεμάτη πλευρά
στην άδεια
ένα φινάλε σονάτας
σ’ ενάρετο σεληνόφως

Εκείνη την άνοιξη
τη βρήκαμε στην ακτή
του νέου μας κόσμου
κι έπειτα
την περπατήσαμε
απ’ το χέρι
σαν μικρό παιδί
σ’ όλες τις ηλιόλουστες
ακρογιαλιές το καλοκαίρι
που τα βέλη του έρωτα
θρόιζαν άφαντα
σε απάνεμο ουρανό

Κι ήταν τόσο χαρούμενο
εκείνο το παιδί
όπως κανείς μεγάλος
ποτέ
δε θα μπορέσει να `ναι

Ο χρόνος είχε σταματήσει
κι αντί για κόκκους άμμου
η κλεψύδρα έρεε
ευαισθησία και ρομαντισμό
κατανόηση κι ανταμοιβή

κι όλα καμπύλωναν νωχελικά
καθώς ορίζοντας
ανοιχτής θάλασσας τη δύση

Μα ύστερα ήρθε το φθινόπωρο

Και την αφήσαμε εκεί
στην αλατισμένη άμμο
σαν κοχύλι
που το κέλυφός του
λιώνει από μοναξιά