Εδώ κάτω σ’ εμάς, ξέρεις, βρέχει
Βρέχει και σκοτεινιάζει
Κι οι ξαφνικές νεροποντές παρασέρνουν
Ταριχευμένα βλέφαρα ίσκιων νυχτερινών
Που άλλοτε ανάβλυζαν ολόχρυσα ηλιοτρόπια
Ένα ουράνιο τόξο θαμμένο στην ομίχλη
Που κάποτε υπεράσπιζε το άνθος της αγάπης
Κι ενός μικρού χαρταετού τα ξεφτισμένα λείψανα

Όμως, εσύ να `ρθεις
Να τους αφήσεις και να `ρθεις

Και τους σβηστούς ν’ ανάψεις λυχνοστάτες
Σ’ όλες τις άκρες τ’ ουρανού

Και μη θαρρείς πως θα βραχείς

Στης αγκαλιάς μου το στερνό υποστατικό
Έχω αναμμένο τζάκι
Μόνο που σκοτεινιάζει και φοβάμαι

Αχ, έλα, κι άναψέ μου το φως
Από τότε που έφυγες
Στο σπίτι μας νυχτώνει πιο νωρίς