Το παρελθόν και με κάποιο τρόπο το μέλλον
δεν είναι παρά η δεξιά και αριστερή φτερούγα
της τώρα στιγμής,
που τόσο επιμελώς επιμένεις να αγνοείς
Σ’ ακούω να περιγράφεις την ανάμνηση
που τόσο νοσταλγείς
Σην επιστροφή στο τότε,
σαν άγονη θεώρηση για κάτι που δεν πρόκειται
ξανά να αισθανθείς.
Ματαιοπονείς, συνθλίβεσαι, μοιρολατρείς.
Το υπέδαφος προσφέρει ευκαιρίες να πιαστείς
κι οι ρίζες γυρεύουν απ’ τις ουσίες της στιγμής
να γαντζωθείς.
Ορίζεις την σύνθεση κάθε συμπαντικής
συντεταγμένης
σαν σκουπιδάκι τυχαίας επαφής
και όλο ανακατεύεις του θανάτου τις γεύσεις
με κείνες της ζωής
Πλάσμα της έκστασης,
μέλι ηλιοκέντητο γαλάζιας προσευχής
ρυάκι γρανίτη,
ταγμένο γέννημα θαλασσινής χρυσοπηγής
Μένεις στο τίποτα,
βουβαίνοντας το κύκνειο άσμα ομιλούσας σιωπής.