Είναι κάποιο δρόμοι μουντοί
τη μοναξιά τους δεν την επέλεξαν
νοιάζονται μόνο για την υπόγεια ζωή
εκεί που απλώνονται οι ρίζες
των πληγωμένων δένδρων της πόλης
και επιμένουν να κάνουν εμφανή
την παρουσία τους
με τα ραγίσματα στις κατάκοπες πλάκες.

Εκεί περπάτησα κι εγώ
αναζητώντας τη μέσα ζωή
τον υπόκωφο ψίθυρο των καχεκτικών κλαδιών
την εσωστρέφεια των λευκών φύλλων
που δε θα δουν ποτέ τον ήλιο
για να θριαμβεύει πάντα
η «κυριαρχία της κορυφής».

Αποπλανούσε η άλλη πόλη
με την ομορφιά της
μα η νοσταλγία κρυφό κρατούσε
το καλό της το χαρτί.
Μια μέρα μού φώναξε κατάμουτρα:
«Δεν έχεις πατήσει εδώ
της παιδικότητας τα βήματα.
Τα δένδρα δε σ’ αναγνωρίζουν».

Απόψε μου μίλησες εσύ
με λέξεις από θρόισμα
μιας «άνοιξης χαμένης»

μου χάρισες το λάμδα των χελιδονιών
που κάποτε λαχτάρησα
να βάλω σ’ ένα ποίημα.