Ο χρόνος χωρίζεται

σε στιγμές, λένε.

Ο χρόνος χωρίζεται

σε βήματα, λέω.

Είναι τα βήματα

τα περπατητά,

τα αθόρυβα.

Τα δυο πόδια

που σε πάνε σε σκέψεις πεζοδρομίου.

Τα δυο παπούτσια

που πρώτη φορά παρατηρείς

ότι και με κόμπους

αν θες κινείσαι

-σφιχτοί κόμποι σε σχήματα φιόγκου

για ξεκάρφωμα-

Κι είναι και τα βήματα

τα τρεχαλητά.

Αυτά των δύο επιλογών

-φεύγω έρχομαι-

Κι εδώ δυο πόδια

που σε πάνε σε σκέψεις πεζοδρομίου,

απλά πιο γρήγορα,

βίαια, άθελα

κι αλίμονο ηθελημένα.

Κι εδώ δυο παπούτσια

που πρώτη φορά παρατηρείς

δυο φιόγκους

για ξεκάρφωμα κόμπων

-σφιχτοί κόμποι,

σταμάτησε το αίμα στα χέρια σου

για να τους πετύχεις-

Ο χρόνος χωρίζεται

σε βήματα, λέω.

Σε πάτους παπουτσιών

που φαγώθηκαν ή όχι.