Γυρνώ ανυπόδητη το καλοκαίρι
μαζεύω φως που περισσεύει
πλέκω δερμάτινο χιτώνα
να ντύνω το γυμνό χειμώνα

Έχω ένα σώμα κήπο
μέσα του μεγαλώνει
ρόδο δαμασκηνό
πέταλα ανοίγει φέγγει
σπηλιά θαλασσινή
γεύση αρμυρή χρυσή
βροχή με πλημμυρίζει

Ζεστός ο γαλαξίας
στα πλάτη χύνεται
αφήνοντας γεύση βυθού
στην τρικυμία
κι εσύ γλαυκός
ο σύμπας κόσμος
καλπασμός κυμάτων
στο ναό μου

Επειδή είμαι η θάλασσα
κι εσύ ο ουρανός
και στον ορίζοντα
το σμίξιμο μας ανατέλλει
γίνομαι ποίημα πύρινο