Σαν αεράκι ήρθες απαλά,
την πόρτα άνοιξες σιγά,
μπήκες και φύσηξες δροσιά στη μοναξιά μου.

Στου ονείρου όμως το μισό,
θύελλα έγινες κι εγώ μες στους ανέμους προσπαθώ
να φέρω πάλι την ανάσα σου κοντά μου, δίπλα μου.

Κι αν με ρωτήσεις πόσο σ’ αγαπώ,
θα σου απαντήσω, πιο πάνω και απ’ τον ουρανό.

Όλα σ’ τα `χω κρατημένα τα παλιά κουζινικά σου,
στο συρτάρι φυλαγμένα κάτω απ’ τα παράπονά σου.
Το καρό σου φουστανάκι, τον λυγμό και τη χαρά σου,
στη ντουλάπα κρεμασμένα, είναι ακόμα τα όνειρά σου,
δίπλα μου.

Σαν τη νεράιδα τραγουδούσες μαγικά,
τα δυο σου χέρια τα ζεστά,
στο μέτωπό μου τρυφερά τα ακουμπούσες.

Στου ονείρου όμως το μισό,
σειρήνα έγινες κι εγώ, παλεύω για να θυμηθώ
πόσες φορές τις νύχτες ξαγρυπνούσες, δίπλα μου.

Κι αν με ρωτήσεις πόσο σ’ αγαπώ,
θα σου απαντήσω πιο πάνω και απ’ τον ουρανό.

Όλα σ’ τα `χω κρατημένα τα παλιά κουζινικά σου,
στο συρτάρι φυλαγμένα κάτω απ’ τα παράπονά σου.
Το καρό σου φουστανάκι, τον λυγμό και τη χαρά σου,
στη ντουλάπα κρεμασμένα, είναι ακόμα τα όνειρά σου δίπλα μου.

Όλα σ’ τα `χω κρατημένα δίπλα μου.
Το καρό σου φουστανάκι δίπλα μου.
Είναι ακόμα τα όνειρά σου δίπλα μου.