Αντίο και κρύο καθώς πέφτει σιωπή
Σπασμένο ηχείο, ραγισμένη φωνή
Υπάρχω και λείπω κι ο χρόνος μετρά
Μια λέξη θα πέσει πάλι στο πουθενά

Δίπλα μου πέρασες, μα εγώ στην καταιγίδα
Δίπλα μου πέρασες, μα ήταν όλα σκοτεινά
Δίπλα μου πέρασες, μα εγώ δεν είδα
Δίπλα μου πέρασες

Υπόγειο και φίλοι που ξεχάσαν να ζουν
Ξεχάσαν να υπάρχουν, τρέχουνε να σωθούν
Αστείο, συνήθεια, η μέρα που φεύγει
Σε σκέψεις νυχτώνεις που κανείς δε μαντεύει