Μετά δε ταύτα σβήσαμε τα φώτα,

έγειρες πάνω μου απαλά και είπες:

«θα ζήσουμε μπαλώνοντας τις τρύπες

της ιστορίας· τίποτα όπως πρώτα


δε θα μπορέσει πια να ξαναγίνει».

Τουλάχιστον, εκείνο τ’ «όπως πρώτα»,

καθώς το καταργούν τα γεγονότα,

κι εμείς να τ’ αρνηθούμε. Τι θα μείνει


σ’ αυτήν τη γη, σε χρόνο ενεστώτα

απ’ όλο το αναμάσημα που λίγη

ανάσα έχει ακόμη και μας πνίγει,

την ώρα που του στρέφουμε τα νώτα;


Στεφάνους καταθέτουμε και κλαίμε,

μα είμαστε ό,τι θάβουμε, ό,τι καίμε.