Ξενύχτησα τη θλίψη μου
στης απόγνωσης την ασπόνδυλη σάρκα
Μαβιά σύννεφα μ’ ακολούθησαν
να διασχίζω τις απόκρημνες πλαγιές
του ορίζοντα - έρημου
Οι ερινύες των αδιέξοδων επιλογών
με βασάνισαν γαντζωμένες
στην ανώφελη αναρρίχηση
της ύπαρξής μου - ασθμαίνουσας

Ξέμεινα από σηματοδότηση διάδρομου ζωής

Στην κορυφογραμμή
της εντέλειας απογοήτευσης
χθόνιοι κραδασμοί έσω κόσμου
προσομοίωσαν με χάσμα που υποχωρεί
την αόρατη ελπίδα μου
για επανένταξη στο υπαρκτό

Η νύχτα μου σε ψυχίατρου ντιβάνι συνεδρία

Μα στο σταμάτημα του χρόνου
εκεί που η μνήμη μουδιάζει σαν αρτηρία
πατημένη σε διάστροφη στάση,
στην κορύφωση της ατέλειωτης ενδελέχειας
ενός στερεώματος μαύρη τρύπα
το σκοτεινό τούνελ άρχισε ν’ αχνοφέγγει
Στης νύχτας τα κρόσσια
χρυσοποίκιλτες κλωστές
του ήλιου οι πρώτες ακτίνες
διεισδύουν στης ψυχής μου την υφή