Γεννήθηκα Μάρτη γδάρτη κι έβρεχε αλάτι
με πίκρα στα χείλια και δάκρυα στο μάτι
η τσιμεντένια ζούγκλα τους παλάτι
κι εγώ πέφτω στα ίδια λάθη
τι έχω πάθει γιατί έβγαλα από την καρδιά μου το αγκάθι
σα ζωγράφος το πάτημά μου αποτυπώνει τοπίο
αστικό η κορνίζα σπασμένη έξω κάνει κρύο
στο λεωφορείο κι εγώ εκεί με ακουστικά οι άνθρωποι κρύοι
έχουν το χρώμα του τσιγάρου μου τις στάχτες
σκιαγραφω κρυμμένους αντάρτες μάτια θολά μίζερες φάτσες
ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ η καθημερινότητα έχει μπάτσες
ΞΥΠΝΑΤΕ που πάτε με τα κεφάλια σκυφτά
πάνω από τα κινητά σαν τις μύγες στα σκατά
το σχολείο λοβοτομεί τα παιδιά δε μορφώνει
παραμορφώνει συνειδήσεις και τους κόβει τα φτερά
οι 8 στους 10 σήμερα έχουμε ψυχολογικά
κ αυτό γιατί κανείς δεν έμαθε στ αλήθεια να εκτιμά
γιατί η λέξη εμπιστοσύνη έγινε δίνη
καταπίνει όποιον την δίνει
κ έτσι μόνος πίνει και τον πόνο φτύνει
τον πόνο απ το στομάχι μου το βάρος απ το στήθος μου
και ίσως με καταστρέψουν οι αρχές μου και το ήθος μου

Μέσα σ ένα υπόγειο βρίσκω το θρόνο μου
μελάνια και εποχές λερώνουνε το δρόμο μου
όλοι μου λένε πως πάλι χάνω το χρόνο μου
γαλήνη ως το χάος και πράος ψάχνω το φόντο μου

Μέσα σ ένα υπόγειο βρίσκω το θρόνο μου
μελάνια και εποχές λερώνουνε το δρόμο μου
όλοι μου λένε πως πάλι χάνω το χρόνο μου
γαλήνη ως το χάος και πράος άσε με μόνο μου


Εγκλωβισμένος κλεισμένος στο σπίτι μένω για μέρες
δεν μιλάω σε κανέναν πια οι λέξεις γίναν σφαίρες
και όποιον πάρει η μπόρα αιντε ότι βρέξει ας κατεβάσει
είμαι χρόνια στην ανηφόρα άστο πινελο μου να στάξει
σκέψεις να γίνουν εικόνες ματωμένοι χειμώνες
σκουπίδια σε ηλιοβασίλεμα ξυράφια σ’ ανεμώνες
κάθε μου γραμμή κάθε καμβάς κ ένα κομμάτι μου
απόψε βάφω με αίματα της μαχαιριάς την πλάτη μου
και όταν επουλωθεί για πάντα και κλείσει η πληγή
ο πίνακας αυτός θα γίνει απλά μια ανάμνηση θολή
ένα έργο τέχνης σύγχρονος ευγενικός αντάρτης
διαχρονικός Σταμάτης Λάσκος Κωστής Δαμουλάκης
τα αδέρφια μου τροφή σκέψης και εμπνευσής μου
θυμός και θλίψη φτιάχνουν το ανφάς και το προφίλ μου
και ένα καυτό χαμόγελο χαμογέλα ψυχή μου
γιατί χτυπάω εγώ και πονάνε οι δικοί μου
η ουλή μου μου θυμίζει να μην ξεχνάω να θυμάμαι(να θυμάμαι)
η μήπως να θυμάμαι να ξεχνάω
κι αν πάω η ζωή μου είναι ο μόνος δασκαλός μου
και ίσως αναγνωριστώ κι εγώ μετά το θάνατό μου
ΕΙΜΑΙ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

Μέσα σ ένα υπόγειο βρίσκω το θρόνο μου
μελάνια και εποχές λερώνουνε το δρόμο μου
όλοι μου λένε πως πάλι χάνω το χρόνο μου
γαλήνη ως το χάος και πράος ψάχνω το φόντο μου

Μέσα σ ένα υπόγειο βρίσκω το θρόνο μου
μελάνια και εποχές λερώνουνε το δρόμο μου
όλοι μου λένε πως πάλι χάνω το χρόνο μου
γαλήνη ως το χάος και πράος άσε με μόνο μου