Άτακτο ποδοβολητό

Της βροχής οι πρώτες ψιχάλες

Ήχους ζωγραφίζουν

Στα ηχηρά φύλλα της μανόλιας

Έτσι δεν υποψιάζεσαι την αποστολή ευεργεσίας

Με το φόβο σου αναμετριέσαι

Την σαγήνη της βροχής

Των δένδρων τον ίσκιο που ξεγυμνώνει

Στο σφαγείο του έρωτα να τα σύρει



Γιατί στον ιερό – όλα από πάνω έρχονται – τον γάμο,

Κι όλα από κάτω αναβλύζουν

Όπως αυτή η πληθυντική σταγόνα

Ίδια με κέρμα που διέλαθε των δακτύλων

Το αλευρωμένο χώμα του καλοκαιριού αναταράζει

Καθώς τη θωρείς σε πλάνο κοντινό

Αστέρα μακρινού το έδαφος που κοχλάζει

Σαν το χυλό σε δυνατή φωτιά