Tο μερτικό μας γεννιέται πεθαίνει κάνοντας μια ωραία αντίθεση. Είσαι διαφορετικός. Μοναδικά κολλημένος στο ίδιο σημείο. Στο λαιμό των θυμάτων ξεθώριασες. Τώρα ξεστομίζεις ανύπαρκτα συναισθήματα. Μπροστά στον ανοιχτό λάκκο όλα έχουν τη μυρωδιά ενός αφιερώματος. Να πεθάνουμε απένταροι και η ψυχή μας να παραμείνει σε τούτο το διαμέρισμα που μας πληρώνουν το νοίκι. Αν είσαι άντρας θα νιώσεις να εγκαταλείπεσαι σαν ακροβάτης και μετά θα φας μέχρι σκασμού για να συνεχίσεις το θέαμα. Εσύ, σκυλίσια. Τα μοριά σου στη λιακάδα μιας γυναικείας απλώστρας. Τα μοριά σου γαντζωμένα στις γυναικείες κυλότες. Όστρακα. Στα ανοιχτά σκέλια της απέναντι νοικοκυράς: η υφήλιος αυνανίζεται.

Η υφήλιος εν μέσω μιας αχνιστής κατσαρόλας.
Απελπιστικό πράγμα.

Ένας θρήνος με το ίδιο ρεφραίν το τέτοιο σου γλυκιά μου. Το ίδιο συμβαίνει και στους πιθήκους.
Στο ίδιο τέμπο. Τώρα, αντί να μιλάω σε μια νωθρή κοπελίτσα λέω: η υφήλιος γαμιέται.

Σε καρτποστάλ. Η υφήλιος, αυτή η παγκόσμια κάβλα που δε θεραπεύεται. Κοίτα, έλα. Αποκεφαλίστηκε ο δυσκίνητος. Ο τελευταίος άνθρωπος παραγεμισμένος. Με ερωτήσεις, με απαντήσεις, βαριαναστενάζοντας. Αγκομαχώντας να τερματίσει. Τελευταίος. Δε θα ξαναεπιτεθεί στο επέκεινα. Μωρίς Μπλανσό μας προσπέρασε. Τίποτα στα σκαριά. Η λογοτεχνία σε γρήγορες διαφημίσεις. Η ελάσσων ποίηση. Το λογοτεχνικό προλεταριάτο. Εγώ ο μονομανής. Εγώ ο διττός κίνδυνος. Διονυσσιακές -ή κάτι άλλο- μέρες και νύχτες στο μάγουλό της. Φυσώντας και ξεφυσώντας στο μάγουλό της. Πάρε το τράμ βυθισμένος στο τραγούδι της. Α, δε θα έρθεις στο. Κι εκείνη; Ανάλαφρο το πόδι της βυθίζεται σε βαθμό που… Ελαφρύτερο όλων το καλύτερο αίμα βουλιάζει. Σε χώμα όπου. Τίποτα δε φυτρώνει. Ιέρεια παραμελημένη. Βήχοντας. Και καταπίνοντας. Η ανεκτή μας άνοιξη. Να βυθιστεί και να πέσει. Υποχρεώσεις. Για όνομα του Θεού. Καλησπέρα στην ατέλειωτη μέρα Του. Θα βάλω τα κλάματα. Γούρι. Ά πως ανά στενά ζεί η δεσποινίς Γκραντέ. Ά άπειρα δέντρα της Βιρτζίνια Γουλφ, ο φάρος της Βιρτζίνια Γούλφ. Πολύ με στενοχωρείς, με τα γεροντοκορίστικα βιβλία σου.
Χαμήλωσε επιτέλους τη μύτη για να υποκλίθεις στα άκληρα τεκνά της οδού Αιόλου.
Όλα αδειάζουν συσκεύαζονται. Το καλύτερο αίμα βουλιάζει.

Σαπούνια χλωρίνη υαλουρόν. Έτσι ακριβώς. Εν τάχει το τραγουδάμε.
Βαβέλ. Κηδεία. Άνοιξε. Ρούφα. Το κρανίο σου στη θεία κοινωνία.
Κούκου πάτερ ημών, υδρορροών.

Έλα προς τα δω αναγκασμένος και τσουπ! στην προβατίσια κουβερτούλα σου. Ξυνισμένα: να ` χα λίγο καθαρό αέρα, βιόλες, πασχαλιές κι ένα κουλούρι. Πόλη, πόλη μοσχάρι κοκκινιστό. Σπίτι γρήγορα. Έαρ, έαρ πάτα μου το κουδούνι. Ο σπιτονοικοκύρης μου ζητάει το νοίκι, την ουσία μου όλη, υπομείνας εις τέλος.

Ελαφρύτερο όλων το καλύτερο αίμα βουλιάζει. Εν τάχει το τραγουδάμε. Κι όλα μαραίνονται.