Του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό,
κάθε μέρα,
και τον άφηναν.

Εκείνος γύριζε μέσα στους τοίχους,
ένα ζωο στη φάκα:
Με το σχοινί κηδεμονία υψηλή.

Βέβαια τον επηρέαζαν
οι ενδείξεις:
Σε πολιτείες και λιμάνια
σπάζανε τα κεκτημένα σχήματα
και τότε ζητούσε ν’ απαλλαγεί,
να πιστέψει.

Αλλά κάθε πρωί του φορούσαν τη θηλιά
κι αυτός τη ζητούσε
σχεδόν ανυπομονούσε,

γιατί αν τον ξεχνούσαν
ήξερε
όλα τα σκηνικά θα πέφταν,
αφού τον είχατε πνίξει,
με δόσεις,
σε καιρούς σκοτεινούς σαν τους δικούς μας,
ήδη ήταν ένας νεκρός από χρόνια
που έπαιζε αυτό το άθλιο
παιχνίδι.