Μάτια κλειστά, κλοτσάει μακριά την καρέκλα

εμπιστεύεται το σκοινί όπως ο ονειρευτής

εμπιστεύεται τη νύχτα.

Νιώθει τη χαρά του θανάτου

ύστερα την απελευθέρωση

τη σιγουριά πως τίποτα δε βρίσκεται

στο επέκεινα.

Ξέρει ότι κάθε τάφος εγκυμονεί

μια κοιμισμένη αλήθεια τόσο αιώνια

και επιεική, όσο το σκοτάδι.

Θεωρεί αυτές τις αλήθειες

αυταπόδεικτες.