Κάποτε
διέσχισες ένα ακίνητο καλώδιο
αισθάνθηκες το περίγραμμα του κόσμου
τη σκουριά και το άφρισμα
τον ήλιο που ερχόταν
το σταυρό σου
στη Νεκρά Πολιτεία

κάποτε
άγγιξες τα πράγματα και βλάστησαν
τριαντάφυλλα που μισούν
το σκληρό οδόστρωμα
κοίταξες μέσα στα σπλάχνα σου
και βρήκες το ηλιοβασίλεμα
δίχως αποτυχία

κάποτε
αναζήτησες με τα μάτια
τη μισή στιγμή για όλη την αρμονία
του γιατί βρισκόμαστε εδώ – ως ένας
και δεν είδες θρήνο να περνά
έξω απ’ αυτά τα παράθυρα
τα προορισμένα για νίκη