Κάποτε με ρώτησες ποιο ζωο αγαπώ.
Την αλεπού με τα μεγάλα αυτιά;
Τ’ αγριοκάτσικα που σκαρφαλώνουν
ανάποδα τα βράχια;
Τις λύκαινες; Τους κύκνους;
Ή μήπως ζωα μυθικά:
τέρατα Κενταύρους
θεούς που αλλάζουνε την όψη τους
και γίνονται ελάφια;

Μα εγώ δε θα σου πω ποιο ζωο αγαπώ
γιατί έχω μέσα μου ολόκληρο το δάσος:
τα άγρια πουλιά που γίνονται άνθη
όταν ξαπλώνουν στα κλαδιά
τα φίδια που απλώνονται
κλωστές πολύχρωμες στο χώμα
τα έντομα τα σκουληκάκια
τα άγρια θηρία των γκρεμών
και κάπου βαθιά στο στήθος μου
ένα μικρό κορίτσι που ατίθασο χορεύει.

Κλείσε τα μάτια
κι άκου την καρδιά σου στο σκοτάδι
το τύμπανο που κρούει τον πιο τρελό χορό
και γύρω του ένα ποτάμι μυστικό
με σκοτεινό νερό
Με αυτό την κούπα γέμισε:
συμποτικό τραγούδι η σιωπή
και πρόποση στο χάος.