Μου ‘χες πει πως με λατρεύεις
και πως με πονάς
κι όμως τώρα για μια άλλη
όλα τα ξεχνάς.

Με δίχως γέλιο και χαρά
στην κόλαση θα ζεις,
κατάρα πάντα κι άδικο
όπου κι αν πας θα βρεις.

Φεύγεις και μ’ αφήνεις μόνη
μες την συμφορά
κι απ’ τον πόνο η καρδιά μου
κλαίει και σπαρταρά.

Θα ‘ρθει όμως κάποια μέρα
που θα το σκεφτείς
μ’ αναστεναγμό και πόνο
τι έκανα θα πεις.

Κι αυτή που έχεις δίπλα σου
ποτέ δεν θα χαρεί
κι αυτή μαζί με σένανε
στην κόλαση θα ζει.

Φεύγεις και μ’ αφήνεις μόνη
μες την συμφορά
κι απ’ τον πόνο η καρδιά μου
κλαίει και σπαρταρά.