Θρίαμβο κρατούσανε στις χούφτες
ανίκητα παράνομα παιδιά,
περίμεναν το θύμα στις καβάτζες
σπίθιζε στα μάτια τους χαρά

Σε συμμορίες του απογεύματος γυρίζω πάλι
βγαίνω στους δρόμους και παγίδες ξαναστήνω,
τα παντελόνια τ’ ατσαλάκωτα της μοναξιάς σας
να τα βουτήξω με μανία να τα ξεσκίσω.

Ακυβέρνητα ήταν τα όνειρά τους
μακριά απ’το φόβο και τον έρωτα,
όργωναν το γύρο του θανάτου
ανάβανε φωτιές στη γειτονιά.