Μαριώ:
Θα σ’ το σπάσω το μπουζούκι, θα σ’ το σπάσω.
Απ’ τη ζήλεια μου κοντεύω πια να σκάσω.
Όλη μέρα το μπουζούκι αγκαλιά
και σε μένα ούτε μια μιλιά.

Τι να κάνω η τρελή, τα `μπλεξα με μπουζουξή,
μα σκοπό έχω μονάχα έναν:
Να του κάνω μια σκηνή, να διαλέξει στη στιγμή:
Το μπουζούκι θέλει ή εμένα;

Ζήκας:
Βρε, Μαριώ μου, πάψε τώρα να γκρινιάζεις,
στην εκπαίδευσή μου εμπόδια μη βάζεις.
Σ’ το `χα πει: θέλω να γίνω μπουζουξής,
πρώτος μες στην πιάτσα και δημοφιλής.

Τι να γίνει δηλαδή, το μπουζούκι έχει ψωμί,
πάψε να το βλέπεις με κακία.
Έχει και αυτό ψυχή, και να δεις ότι μπορεί
στον καβγά να βάλει μελωδία.