Η μνήμη χτες με πήρε απ’ το χέρι
δε μ’ άφησε στιγμή να κλείσω μάτι,
προτίμησε να ‘ρθει το μεσημέρι
και άραξε χωρίς να κρύψει κάτι.

Στο πάρτυ που σε είδα να διαλέγεις
και ξέμεινα χωρίς φιλί στην άκρη,
στο πάθος που ζητάς να κυριεύεις
μα δε σου κλείνει πάντοτε το μάτι.

Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι που ζητάνε
να τις κρατήσεις ζωντανές και σε πονάνε.
Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι που μιλάνε
αυτές που γίνονται θεριό και σε χτυπάνε.

Και είναι εκεί για να κοιτάνε.
Κι όσα δεν θες
στάχτη τα καις και πάνε.

Η μνήμη χτες μου πήρε το κεφάλι
δε μ’ άφησε στιγμή να ξεμυτίσω,
με κέρασε κι εγώ σε παραζάλη
προτίμησα να πιώ και να λυγίσω.

Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι που ζητάνε
να τις κρατήσεις ζωντανές και σε πονάνε.
Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι που μιλάνε
αυτές που γίνονται θεριό και σε χτυπάνε.

Και είναι εκεί για να κοιτάνε.
Κι όσα δεν θες
στάχτη τα καις και πάνε.