Οι γέροι ναυτικοί που δεν έχουν καΐκι
που δεν έχουν πια δίχτυα
κάθονται στο βράχο
και καπνίζουν στην πίπα τους
ταξίδια, σκιά και μετάνοια.

Όμως εμείς δεν ξέρουμε τίποτα
απ’ τη στάχτη στη γεύση του ταξιδιού,
ξέρουμε το ταξίδι
και το γλαυκό ημικύκλιο του ορίζοντα
που ‘ναι σαν τ’ άγριο φρύδι θαλασσινού θεού.

Πηδάνε στις βάρκες,
λύνουμε τα σκοινιά
και τραγουδάμε τη θάλασσα
κοιτώντας το ασημένιο σύννεφο
πλάι στ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι.

Ποια διαμαντένια πολιτεία
κοιμάται πίσω απ’ τα βουνά
ποια φώτα τρέμουν πέρα στη νύχτα
και μας φωνάζουν
ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας
και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε.

Μητέρα μη μου κρατάς άλλο το χέρι.