Το πήγες το μαχαίρι σου βαθιά
με όση δύναμη μπορούσες πιο βαθιά
κι όμως χαιρόσουνα να βλέπεις
μια καρδιά που ξεψυχούσε.

Δεν πίστευα ποτέ μου πως εσύ
δεν είχες μέσα σου σταλιά ψυχή,
δεν πίστευα ποτέ μου πως εσύ
θα το μπορούσες.

Μα τι να κάνω,
αφού το θέλεις να πεθάνω θα το κάνω.
Μα τι να κάνω,
αφού το θέλεις να χαθώ θα το δεχτώ.

Μα τι να κάνω,
δικό σου ήταν στο φινάλε μας το πλάνο,
εγώ να χάνω,
να με σκοτώνεις και να λέω σ’ αγαπώ.

Σε τίποτα δεν μοιάζεις με καμιά
πέρασες πάνω μου σαν δυνατή φωτιά,
πέρασες πάνω μου σαν δυνατή φωτιά,
που ‘χε φουντώσει.

Σε τίποτα δεν μοιάζεις με καμιά
άφησες πίσω σου συντρίμμια, ερημιά,
άφησες πίσω σου συντρίμμια μια καρδιά
που σου ‘χα δώσει.

Μα τι να κάνω,
αφού το θέλεις να πεθάνω θα το κάνω.
Μα τι να κάνω,
αφού το θέλεις να χαθώ θα το δεχτώ.

Μα τι να κάνω,
δικό σου ήταν στο φινάλε μας το πλάνο,
εγώ να χάνω,
να με σκοτώνεις και να λέω σ’ αγαπώ.