Ανήμπορος και δέσμιος
των λέξεων σου γράφω
τυπώνω δάκρυα στο χαρτί
και κάνω πως υπάρχω.

Μια λύπη γίνεται μαβιά
κι απλώνει μια κηλίδα
στα ρούχα μου που φόραγα
όταν σε πρωτοείδα.

Λείπεις καιρό και το εδώ
μοιάζει αλλού και τότε
μου ‘κρυψες όλα τα γιατί
και δε μου λες το πότε.

Μα σαν θα ‘ρθεις τα χρώματα
θα λάμψουνε και πάλι
μες στη δικιά σου αγκαλιά
σε μια γιορτή μεγάλη.

Ανήμπορος και δέσμιος
των λέξεων σου γράφω
τυπώνω δάκρυα στο χαρτί
και κάνω πως υπάρχω.

Λείπεις καιρό και το εδώ
μοιάζει αλλού και τότε
μου ‘κρυψες όλα τα γιατί
και δε μου λες το πότε.