Κι εγώ που έλεγα θα αντέξω
Θα ‘μαι για όσο χρειαστεί
Δεν το ‘χα αλήθεια φανταστεί
Πως θα ‘χα πέσει τόσο έξω

Κι εγώ που έλεγα σε ξέρω
όσο στον κόσμο αυτό κανείς
τα όρια της υπομονής
τα πέρασα και υποφέρω


Και νόμιζα πως θα σε σώσω
πώς θα γλιτώσεις τον χαμό
τριανταφυλλάκι εσύ λευκό
μέσα στον μαύρο μας τον κόσμο

Και νόμιζα πως θα σε πιάσω
και ας βουτήξεις στα βαθειά
μα ήθελε ανάσα η στεριά
κι αέρα για να σε προφτάσω


Κι εγώ που έλεγα δεν βγαίνει
Δε σου πηγαίνει να χρωστάς
ποιο τέρας είναι που αγαπάς
και να σε τρώει δε χορταίνει

Κι εγώ που έλεγα θα μείνω
δεν το κουνάω ούτε στιγμή
μας τιμωρώ με το φιλί
που σου ‘κρυψα λίγο πριν φύγω