Είμαι μια αρκούδα που κοιμάται στο χιονιά
και τρώω πίτσα πάντα παγωμένη.
Κοιτώ τα πόδια μου, σαν θέλω συντροφιά,
κι η κάθε άνοιξη μπορεί να περιμένει.
Μη με ξυπνάτε!

Είμαι ένας λύκος που σιχάθηκε τ’ αρνιά.
Με ούζο νερό και ήλιο εγώ χορταίνω,
κι αν κάπου κάποτε θυμάμαι τα παλιά,
με δάκρυα τη μυρωδιά τού αίματος πλένω.
Μη με ξυπνάτε!

Είμαι η κότα που γεννάει χρυσά τ’ αυγά,
μα βγαίνουν κλούβια σαν φτάσουν στο παζάρι.
«Γιατί πουλάδα μου;» ο κύρης μου ρωτά,
κι εγώ γελώ κι αποκοιμιέμαι όλο καμάρι.
Μη με ξυπνάτε!