Της νοσταλγίας οι σημαίες κυματίζουν
για έναν άνεμο που φέρνει κάτι απ’ τα παλιά.
Μα στο μυαλό μου δυο στιχάκια κουδουνίζουν
για ό, τι τώρα και για πάντα ξεψυχά.
Δύο τουρίστες ένα άγαλμα εξετάζουν.
Ψάχνουν να βρούνε την αρχαία ομορφιά.
Μα εγώ στα δυο σου μάτια, που αλλού κοιτάζουν,
ποντάρω πάλι κι ας μη μου ’μειναν χαρτιά.

Πικρό τραγούδι του παρόντος
Πικρό τραγούδι όντως

Μες στο σκοτάδι λαμπερές φωτοβολίδες
διαφημίζουν έναν άλλον ουρανό.
Μα εγώ, που έχω ζήσει μοναχά μ’ ελπίδες,
κάτω απ’ αυτό εδώ το μαύρο σ’ αγαπώ.
Κι αν το τραγούδι μου δεν βρίσκει άλλα στιχάκια,
κι εγώ δεν ξέρω κατά βάθος τι να πω,
τώρα που μου γελούν τα δυο σου τα χειλάκια,
βρίσκω κουπλέ, βρίσκω ρεφραίν, και τραγουδώ.

Πικρό τραγούδι του παρόντος
Πικρό τραγούδι όντως

Μες στης Αθήνας το Σεπτέμβρη τριγυρίζεις
με ήλιο και θάλασσα στα μάτια δανεικά.
Τους φίλους χαιρετάς κι αυτούς που δεν γνωρίζεις,
κι η άμαξά σου κολοκύθα είναι ξανά.
Και αν ο πρίγκηπας δεν βρίσκει το γοβάκι,
που έχεις χάσει σ’ ενός βράχου τη σχισμή,
άκου αυτό εδώ το φάλτσο τραγουδάκι,
που σ’ αγαπάει, Σταχτοπούτα μου μικρή.

Πικρό τραγούδι του παρόντος
Πικρό τραγούδι όντως