Απόψε η νύχτα όλο σκοτεινιάζει
Και δε μετράει πια που’ μαι γυμνός
Κι όσο νυχτώνει τόσο κάνω χάζι
Όλα αυτά που μυθοποίησε το φως

Απόψε η νύχτα δείχνει να αλλάζει
Κρύβει τα σκάρτα και ξεχνάει τα στραβά
Κι εσύ ρωτάς πώς είναι να χαράζει
Σ’αυτό το πλοίο που φοβάται τη στεριά

Δεν υπάρχει τέλος
Δεν υπάρχει αρχή
Μόνο αυτός ο ήλιος που βγαίνει
Μένει μουδιασμένος κάθε πρωί
Κι όσο φεύγει η μέρα μικραίνει

Δεν υπάρχουν έρωτες νικητές
Μόνο όσοι ξεμείναν στα τείχη
Ζούνε ναρκωμένοι μέσα στο χτες
Μα το ξέρουν πως αυτό τους ανήκει

Εδώ δεν έχει νύχτα ούτε μέρα
Δεν έχει όμορφους, δεν έχει εραστές
Είναι φωλιά γεμάτη πέρα ως πέρα
Μ’ όλες τις γκρίζες και εξόριστες ψυχές

Εδώ είναι έρημος σκληρή και αλλαγμένη
Γεμάτη δέντρα και βρόχινο νερό
Το ξέρω στέκεται εκεί και περιμένει
Πως κάποια μέρα θα μπορέσω να τη βρω