Πες ότι είμαι άλλος ένας δειλός
Που τα σεντόνια του βρέχει
Κοιμάται πάντα μ’ αναμμένο το φως
Μα πάλι, απ’ το ένα μάτι προσέχει
Τον πλησιάζει το σκοτάδι κι αυτός
Να κουνηθεί δεν αντέχει

Ξένος, σ’ ένα τσίρκο
Κλόουν χωρίς μακιγιάζ
Σ’ ένα άθλιο τσίρκο

Μες στην Αθήνα μ’ έχεις να γερνώ
Και να πεθαίνω τις νύχτες
Να περιμένω σ’ έναν άδειο σταθμό
Να μη γυρνάνε οι δείχτες
Σα ριζωμένος σ’ αυτή την πόλη
Που με θέλει δικό της νεκρό ή ζωντανό
Φαίνεται απλό μα το ξέρουνε όλοι
Όσο κι αν φύγεις γυρνάς πάντα εδώ

Απαίσια μάσκα μ’ ένα γέλιο ως τα αυτιά
Άλλη βερσιόν κάθε βράδυ
Πίσω απ’ την ψεύτικη, ηλίθια χαρά
Μέσα μου κρύβω σκοτάδι
Κρύβω τα χρόνια που πήγαν στραβά
Και όσα τρέμω ότι θα’ ρθουν
Ατόφια της λύπης, προδομένα παιδιά
Που σκέφτονται μα δεν υπάρχουν
Άγρια της λύπης παιδιά