Ντυμένος στα μαύρα. Σε είδα να φεύγεις.
Έδειχνες έτοιμος από καιρό
Περπατούσες αργά στη μέση του δρόμου
Το ξέρω, δε θα’ μαστε ίδιοι αν κάποτε σε ξαναδώ

Πες μου αν οι νύχτες εκεί που πηγαίνεις
Μυρίζουνε μέντα, κρύβουν νερό
Αν ποτάμια χρυσάφι κυλάνε στους δρόμους
Θεέ μου, πες πως είναι αιώνες μακριά από εδώ

Στην άκρη του κόσμου, ίσως πιο πέρα
Στεγνώνουν τα μάτια για να κλαίμε ξανά
Αδειάζει το μέσα, αίμα το αίμα
Ο τόπος μας. Ο μόνο δικός μας. Μακριά.