Την ώρα αυτή τα δέντρα αναστενάζουν

άλογα πίνουν κι ύστερα καλπάζουν

Και σε πλαγιές ανήσυχες μ'αφήνουν

εκεί που τα όνειρά μου τρεμοσβήνουν



Άναψες φως με στοργικό φανάρι

κι ημέρωσα με τη δική σου χάρη

Και στης ζωής μου την παράξενη αλχημεία

μαντεύω πια ατίθαση πορεία



Η ομορφιά με τους δικούς της νόμους

μ'αφήνει πάντοτε φτερά στους ώμους

Κι ένα μικρό, ανάλαφρο τελάρο

με τις χαρές που τόλμησα να πάρω



Με μάτια ορθάνοιχτα καθώς κοιτάζω

πώς έρχεσαι και φεύγεις, μα διστάζω

Ν'αλλάξω έστω και λίγο απ'τον ειρμό σου

το χάσμα, τις αιχμές και το ρυθμό σου



Αύρα, ηχώ, και πέταλο δικό μου

παραμιλώ για σένα στ'όνειρό μου

Αδειάζω τα παλιά μου τα συρτάρια

και σβήνω πίσω μου όλα τα χνάρια



Η ομορφιά με τους δικούς της νόμους

μ'αφήνει πάντοτε φτερά στους ώμους

Κι ένα μικρό, ανάλαφρο τελάρο

με τις χαρές που τόλμησα να πάρω



Κάστρα οχυρά και κάστρα ερειπωμένα

σε δρόμους που περπάτησα για σένα

Περάσματα σε άγνωστες επάλξεις

και θαύματα όπου και να κοιτάξεις



Και κάθε μέρα έτσι που περνάει

σα μυστική γιορτή με ξεπερνάει

Κάνει χαρμόσυνα τα γεγονότα

μαζί όλο καμπάνες κι όλο φώτα



Έτσι λοιπόν σε κόσμο μαγεμένο

μ'έφερες σε τοπίο εκτεθειμένο

Ταξίδι, μ'έκανες, αόρατο ν'αρχίσω

και πίσω πια δεν έχει να γυρίσω....