Από την πρώτη αργαντινή που παίξε το Λαούτο
ελόγιασά το κι είπα το, για μένα είναι τούτο
Κι οληνυχτίς να τραγουδεί τόσο πολύ ηρεσέ μου
που ύπνον εις τα μάθια μου δεν έβανα ποτέ μου
κι ως το τραγούδι μ´άρεσε ήπιανα κι ήγραφά το
εθώρου ξαναθώρου το, ξεστίχου μάθαινά το
Κι απ όσα κάλλη έχει άνθρωπος τα λόγια 'χου τη χάρη
που κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει.
Κι απου κατέχει και μιλεί με γνώση και με τρόπο
Κάνει και κλαίσιν και γελού τα μάτια των ανθρώπω.

Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω
γραμμένα τα ´χω και συχνά κλαίγοντας τα διαβάζω
κι αλλού ποθές δεν τα 'κούσα μηδ´είδα τα γραμμένα
Κατέχω το γνωρίζω το πως ήτονε για μένα.
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά την όρεξην εκίνα
κι ο Έρωντας με πιβουλιά τσι προξενιές μου μήνα...

Ελόγιασα η πεθυμιά σε λίγο ν' απομείνει
μα πλήθυνε με τον καιρό πόθος κι αγάπη εγίνει
και δεν κατέχω να το πω ίντα λογής μου φάνει
και πώς εξάπλωσεν εδά κι όλο το νου μου πιάνει.
Ο Ρώκριτος ειν´έρωντας κι αν και φτερά δεν έχει
μήδε θαρρείς κι έχασε τα, πού βρίσκονται κατέχει.
Μές στην καρδιά μου τα 'μπεψε εκεί 'ναι τα φτερά του
αυτός πετά και φεύγει μου, μα γω 'μαι εκεί κοντά του.