Αγάπησα μια μέρα
ένα μικρό σπουργίτι
το λάτρευα στ’ αλήθεια
και το ‘χα μες στο σπίτι.

Το σπουργιτάκι ήταν μικρό
με δίχως πείρα χωρίς μυαλό
και πέταξε μια μέρα
και φεύγει και το χάνω
κι εγώ απ’ τον καημό μου
κόντευα να πεθάνω.

Το είχα το σαράκι
δυο χρόνια στην καρδιά μου
μα όμως λίγο λίγο
σαν να ‘βρα την υγειά μου.

Κι εκεί μια μέρα που περπατούσα
και μ’ ένα φίλο γλυκομιλούσα
βλέπω το σπουργιτάκι
πολύ μπατιρισμένο
με δίχως συντροφάκι
και παραπονεμένο.