Ήλιε που βασιλεύεις
πίσω απ’ το βουνό
μόνο εσύ μαντεύεις
πόσο εγώ πονώ.

Άλλοι σπάνε τα ποτήρια
κι άλλοι κλαιν στα μοναστήρια κάθε δειλινό.
Την κατάντια μου την είδα
μια ζωή χωρίς ελπίδα, πτώμα ζωντανό.

Πήρα το μονοπάτι
κι όλο προχωρώ
είναι πικρή η αγάπη
μα τη συγχωρώ.

Για το σφάλμα το δικό μου
τιμωρώ τον εαυτό μου όσο κι αν πονώ.
Σαν παράσιτο του δρόμου
προχωρώ για το χαμό μου μες στο δειλινό.

Άλλοι σπάνε τα ποτήρια
κι άλλοι κλαιν στα μοναστήρια.