Δεν του κιαλάρω πάλι σόι το καιρού
τις λες ξεφύγαμε το μάτι του ρουφιάνου;
Καθώς αγρίεψε και βράζει το νερό
μας συντροφεύει το ουρλιαχτό του Μαγγελάνου.

Βρίζει ο Τρίτος στο τιμόνι από βραδύς
το κύμα γλύφει τη μπογιά στο φινιστρίνι,
τις καπουλάραμε στο λέω θα το δεις
η μέρα μαύρη σαν φραντζέστικο λουστρίνι.

Άσε να φύγω και μην έρχεσαι κοντά
σου είχα πει μες στην βροχή το βράδυ εκείνο,
χαμένα χρόνια στο πλευρό μου και μουντά
και μιαν αρρώστια κουβαλώ απ' το Πεκίνο.

Μην περιμένεις δεν υπάρχει επιστροφή
μονάχα θάλασσα εμένα μου ταιριάζει
κι αν κάποια μέρα των ψαριών γίνω τροφή
ποιος κοντοστέκεται και ποιος το λογαριάζει;

Μείνε, σ' αγαπώ, θα σκοτωθώ.
Μ' είχες ξορκίσει με βρισιές και παρακάλια,
τώρα αυτό που περιφρόνησα πενθώ
μέσα σε στάχτες και σωρούς από μπουκάλια.

Κόβει στην σκέψη μου απρόσεκτο γυαλί
τις ενοχές μου πάλι απόψε θα δικάσω
σαν σε θυμάμαι μια φιγούρα του Νταλί
ή Αμαζόνα σε τελλάρο του Πικάσο.

Ψέμα στο ψέμα και η πλώρη στο νοτιά
βλέπω που ψάχνει τα σημάδια σου στον χάρτη
κείνο τον χάρτη σου που έβγαζε φωτιά
τώρα στο σώμα μου τον νοιώθω σαν τον γδάρτη.

Πώς θα ξεφύγω; Παγιδεύεις το μυαλό
μάτια και πέλαγο θαρρείς το ίδιο χρώμα
φτύνω σην άκρη της μποτίλιας τον φελό
καθώς με πνίγει της ψυχής μου σάπια βρώμα.

Κανένα βότανο δεν κλίνει την πληγή
κι ό,τι μου αφήσουν κάποια θάλασσα με πνίγει
χίλιοι πνιγμένοι κι άλλοι τόσοι ναυαγοί
θα είχαν νοιώσει τέτοια ώρα ίδια ρίγη.

Μείνε, σ' αγαπώ, θα σκοτωθώ.
Μ' είχες ξορκίσει με βρισιές και παρακάλια,
τώρα αυτό που περιφρόνησα πενθώ
μέσα σε στάχτες και σωρούς από μπουκάλια.

Αλαφιασμένη σε ξεσκέπασε ο νους
σαν Δυσδαιμόνα που φοβάται τον Οθέλλο,
ζεις τυραννιέσαι ή γυρνάς ωκεανούς
ή το κορμί σου ξεπουλάς σ' ένα μπορντέλο.

Γλυφό ψωμί αλκοολικό χωρίς μαγιά,
απόψε πάλι δεν ξεμύτησε ένα άστρο
πετούν στο ξύλο της κουκέτας
το σουγιά σε μιαν αφίσα που αγόρασα του Κάστρο.

Πριν ένα χρόνο κάποιο βράδυ σκυθρωπό,
δεύτερη βάρδια Παναμέζικο ποστάλι
σου είχα γράψει "θα γυρίσω σ' αγαπώ",
ένα μου γράμμα που ποτέ του δεν εστάλη.

Τέσσερα μίλια και θα δέσουμε Χιλή, του Σαν Ντιάγκο
ξεχωρίσανε οι ράδες.
Καπαρωμένο δυο μερόνυχτα φιλί,
μόλις θα φτάσουν στολισμένες οι μιγάδες.

"Μείνε, σ' αγαπώ, θα σκοτωθώ".
Μ' είχες ξορκίσει με βρισιές και παρακάλια,
τώρα αυτό που περιφρόνησα πενθώ
μέσα σε στάχτες και σωρούς από μπουκάλια.

Βαριεστημένος ανασαίνει ο Γαρμπής
πέφτει το σούρουπο που πάντα φέρνει κρύο
ίσως μια μέρα κατά τύχη όταν μπεις
να δεις το γράμμα μου σε κάποιο πρακτορείο.

Μεθύσι τύφλα και λατίνες μουσικές,
παρούς χαμόγελα θα στέλνουνε οι μπράβοι
στα ιδρωμένα τους κορμιά οι παστρικές
θα μας κρατούν ώσπου να λύσει το καράβι.

Μα λογαριάζω να μην πάω πουθενά
εφτά ζωές είμαι παρών στο ίδιο δράμα
λέω να πέσω σε νερά θαλασσινά
έχω πάντοτε στην τσέπη μου το γράμμα.

Στερνή μου ρότα θα χαράξω ανατολή
είναι αργά όμως, θαρρώ θα καταλάβεις
την φυλαγμένη της καρδιάς επιστολή
ο Ποσειδώνας θα φροντίσει να την λάβεις.