Είσαι θεριό, είσαι θεά,
είσαι του πόθου πόθος
κι εγώ μες τα σεντόνια σου
αταίριαστος και νόθος.

Εσύ το είπες έρωτα
με φως απ’ τη Σελήνη
μα είναι ζήλεια άρρωστη
που την καρδιά μου σβήνει.

Χαλάλι όσα μου χρωστάς της νύχτας μου γοργόνα
ήπιες τα νιάτα μου νερό, δεν έμεινε σταγόνα.
Χαλάλι κι οι λαβωματιές μα κάνε μου τη χάρη
φύγε να πέσει η φυλακή, χαλάλι το φεγγάρι.

Μια φυλακή μου χάρισες
και μ’ έκτισες ‘κει μέσα
να βλέπω το φεγγάρι σου
αχάριστη μπαμπέσα.

Στις σιδεριές της πια μετρώ
τις λύπες με τον πήχη
και στα ντουβάρια τ’ όνομα
χαράζω με το νύχι.

Χαλάλι όσα μου χρωστάς της νύχτας μου γοργόνα
ήπιες τα νιάτα μου νερό, δεν έμεινε σταγόνα.
Χαλάλι κι οι λαβωματιές μα κάνε μου τη χάρη
φύγε να πέσει η φυλακή, χαλάλι το φεγγάρι.