Στη Γρανάδα
κάθε απόγευμα πεθαίνει ένα παιδί,
κάθε απόγευμα κάθεται το νερό
να κουβεντιάσει με τους φίλους του.

[ Σ’ όλους τους αραβικούς χορούς και τα τραγούδια
η παρουσία των duende γίνεται δεκτή με κραυγές.
Αλλά, Αλλά που θα πει Θεέ, Θεέ
και που δε διαφέρει και πολύ από το ολέ της ταυρομαχίας. ]

Οι νεκροί φορούν φτερά από μούσκλια
ο άνεμος ο καθαρός κι ο άλλος ο συννεφιασμένος
είναι δυο φασιανοί που περνούν ανάμεσα στους πύργους
κι η μέρα κλειδωμένο αγόρι.

[ Και στα τραγούδια της βόρειας Ισπανίας
η εμφάνιση του duende χαιρετίζεται πάντα με την κραυγή
viva Dios, viva Dios, ζήτω ο Θεός, ζήτω ο Θεός. ]

Κανένα πέταγμα κορυδαλλού στον αέρα
όταν σ’ αντάμωσα μέσα στην κρασοσπηλιά.
Όταν πνιγόσουνα στον ποταμό
χαμένο ψίχουλο από σύννεφο δεν απόμεινε στη γη.

[ Μια βαθειά ανθρώπινη και τρυφερή
κραυγή επικοινωνίας με το Θεό μέσα από τις πέντε αισθήσεις
με τη βοήθεια του duende που συγκλονίζει φωνή και σώμα.
Μια αληθινή και ποιητική φυγή από αυτόν τον κόσμο
το ίδιο αγνή μ’ εκείνη που ορθώνει μέσα απ’ τους επτά του κύκλους
ο ανεπανάληπτος ποιητής του δεκάτου εβδόμου αιώνα
Pedro Soto de Rojas κι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας
στην ταραγμένη σκάλα του θρήνου του. ]

Κανένα πέταγμα κορυδαλλού στον αέρα
[ είναι λοιπόν φυσικό όταν φτάνει κανείς σ’ αυτό το φεύγα ]
όταν σ’ αντάμωσα μέσα στην κρασοσπηλιά.
[ είναι φυσικό να τον νιώσουν όλοι τον κραδασμό ]
Όταν πνιγόσουνα στον ποταμό
χαμένο ψίχουλο από σύννεφο δεν απόμεινε στη γη.

[ Οι μυημένοι που ξέρουν πως το στυλ
μπορεί να κατακτήσει και τα φτηνότερα υλικά
αλλά και οι αμύητοι που νιώθουν μια απροσδιόριστη
αλλά πέρα για πέρα αυθεντική συγκίνηση. ]

Κάποιος νερογίγαντας σωριάστηκε πάνω στα βουνά
και κατρακύλησε η κοιλάδα με σκυλιά και κρίνα.
Με των χεριών μου το μενεξεδένιο ίσκιο
το κορμί σου ήταν νεκρό, ήταν νεκρό στην ποταμιά.
Ένας αρχάγγελος της παγωνιάς.