Μένα με λέγαν μάντισσα
και ξέρω από λεπίδες
στο δρόμο σε συνάντησα
κι έκανες πως δε μ’ είδες.

Πήρ’ αέρας το μετάξι και το τρύπησε
ούτε πόνεσ’ η καρδιά σου, ούτε χτύπησε
και χαράμι τη δική μου τη χαράμισα
πού ‘ν’ το σώμα, μείναν μόνο τα πουκάμισα.

Μένα με λέγαν μάντισσα
και ξέρω από φαρμάκι
για σένανε κατάντησα
να λιώσω σαν κεράκι.

Πού ‘ν’ το σώμα, μείναν μόνο τα πουκάμισα
και χαράμι την καρδιά μου τη χαράμισα
ούτε πόνεσ’ η δική σου, ούτε χτύπησε
πήρ’ αέρας το μετάξι και το τρύπησε.