Βαρύ φορτίο κι ανηφόρα απότομη ,
τα πόδια τρεμοπαίζουνε στα μονοπάτια.
Ο δρόμος ίδιος και γνωστός κάθε πρωί ,
μου δέσανε με δέρματα σφιχτά τα μάτια .
Με πείσμα και γα'ι'δουρινή υπομονή ,
μιας και δε ξέφυγα ποτέ μου από τη ράτσα.
Είναι αστεία και αμήχανη στιγμή ,
σαν συναντάω γάιδαρο πάνω στην ίδια στράτα.

Λίγο νερό να ξεδιψάσουμε κι απόψε ,
λίγο σανό να ξεγελάσουμε την πείνα .
Μη μου γκαρίζεις , τα λουριά καλά για ζώσε ,
το μονοπάτι είναι γνωστό άιντε ξεκίνα .
Φαντάζει ατέλειωτο κι ας μέρα με τη μέρα ,
το περπατήσαμε πολύ και δεν αλλάζει .
Άνοιξ' το βήμα σου ξερεις το παραπέρα ,
θα αρχίσει το καμτσίκι πάλι να διατάζει .

Θυμάσαι φίλε μου τα χρόνια τα παλιά ,
που κουβαλούσαμε μονάχα λίγα τσάκνα .
Και μας φορτώσαν τώρα τ' αφεντικά ,
τις αμαρτίες δυο γενιών κι εμείς δε βγάλαμε άχνα .
Βαρύ το αγώι και μου έχει βγει η ψυχή ,
λύστο να πέσει καταγής ν' αλαφρωθούμε .
Και ο αφέντης ότι θέλει ας σκαρφιστεί ,
ας ρίξουμε μια στο κενό , ας γκρεμοτσακιστούμε .