Οι βόμβες πέφτουνε πάνω στις καρδιές μας
η πρώτη πριν καιρό μας κούφανε για πάντα
οι επόμενες μόνο θρύψαλα κάνουν

τον κρότο μόνο θα τον φανταζόμαστε
σαν πίεση στο στέρνο από μέσα προς τα έξω

το ωστικό το κύμα μαζί του να μας πάρει
κοιτάμε απ’την κορφή του τα επόμενα που έρχονται
με πλάτη στο που πάμε, με πλάτη

κι αν κοιτάζαμε μπροστά, όλα θα’τανε θολά
όλα θα’τανε υγρά, θα’ταν όλα σκοτεινά

κι όλο γελάς μ’άγρια χαρά, κουφός τυφλός κι ακίνητος
μακάβριο πιόνι που χρόνο σκοτώνει χωρίς ενοχή
μακριά απ’το ζάρι, γελάς και δεν παίρνεις χαμπάρι πως

οι βόμβες πέφτουνε πάνω στις καρδιές μας
κι όλο θρύψαλα κάνουν

κι αν κοιτάζαμε μπροστά, όλα θα’τανε θολά
όλα θα’τανε υγρά, θα’ταν όλα σκοτεινά