Στον πλάτανο που ρίζωσε στο Γαλανό Χαράκι
αφήνουνε οι κοπελιές τσ’ αγάπης κουρελάκι.
Να βρουν παντοτινό φιλί κρυφά πως λαχταρούνε
και του πλατάνου τα κλαδιά το μυστικό βαστούνε.

Σ’ ένα κλαδάκι έδεσε και το Βγενιώ τα πάθη
μα του ανέμου μια πνοή το έσπασε και εχάθη.
Και σφάλιξαν τα μάτια της, και αγκαλιά στη γη
της πήρε με πίκρα και θυμό την έρμη εχταγή της.

Το κουρελάκι τις νυχτιές το Σύννεφο ερώτα
και σαν βροχούλα έπεσε στου Δημητρού την πόρτα.
Στα χέρια όταν το ’πιασε άκουσε την φωνή της
κι ο ουρανός ξαστέρωσε απ’ την αθιβολή της.

Κρυφά, κρυφά το φύλαξε κάτω απ’ το μαξιλάρι
γλυκά την ονειρεύτηκε πως ήτανε ζευγάρι.
Μα σε έξι μήνες άρχισε το όνειρο να σβήνει
κι ο νους του εξεστράτησε, τη λογική αφήνει.

Στον πλάτανο ξεκίνησε μονάχος να πηγαίνει
και το κουρέλι στα κλαδιά πολύ σφιχτά το δένει.
Γρήγορα μην τον δει κανείς πέρασε το λαιμό του
και τα κλαδιά ανοίξανε σαν στράτα στο φευγιό του.