Κλείνω, μια πόρτα πάλι πίσω κλείνω
και στο ημερολόγιο σβήνω
μια ακόμα γκρίζα Κυριακή
θλιμμένη και χαμένη.

Μόνη και μια Δευτέρα ξημερώνει
και να που η ελπίδα δεν τελειώνει
μα σβήνει πάντα τελευταία
λένε όσοι ξέρουν

Ξέρω θα πεις μ’ ένα φιλί συγνώμη
μα αυτό το ψέμα δεν τελειώνει
κι αν σ’ αφορά και η δική μου η γνώμη ας είναι.
Είναι, επιλογή δική μου είναι
να περιμένω τόσα χρόνια
από την άλλη να χωρίσεις και να ‘ρθεις σ’ έμενα.

Ψέμα, έμαθες πια να ζεις στο ψέμα
ξέρω πως μ’ αγαπάς κι έμενα
μα οι Κυριακές ανήκουνε
σε εκείνη και σ’ εσένα.

Ίσως να κρύβω μέσα μου ένα μίσος
να προσπαθώ να μη το δείχνω
και φεύγω πάντα εκδρομές
τις Κυριακές με φίλους.

Έξω, φροντίζω να το ρίχνω έξω
για να μπορέσω να σ’ αντέξω
και ας φοβάμαι τελικά πως θα τα μπλέξω με άλλον.
Μάλλον άρχισα ήδη να αμφιβάλλω
αν θέλω τώρα πια μαζί σου
να μοιραστώ την άχαρη ζωή σου μια για πάντα.

Πάντα θέλεις να είμαι στη σκιά σου,
να είμαι η άσβεστη φωτιά σου
που καίει την μίζερη
και θλιβερή ζωή σου.

Πίσω θέλω τον χρόνο να γυρίσω
απ’ την αρχή να σ’ αγαπήσω
κι όλα τα λάθη που ‘χω κάνει
να τα σβήσω τώρα.

Τώρα μια πόρτα πάλι πίσω κλείνω
και στο ημερολόγιο σβήνω
μια ακόμα γκρίζα Κυριακή
θλιμμένη και χαμένη μια ζωή.