Ηντα ζηλιάρης άνεμος σ’ έχει από μένα πάρει
ολόγιομο τση σκέψης μου ερωντικό φεγγάρι.

Ο χωρισμός σου αδιάφορο κάνω πως μ’ έχει αφήσει
στένω το δάκρυ όπως μπορώ στα μάθια μην πορίσει.

Έφυγε μα ’μαι σίγουρος πως θα το μετανοιώσει
αφού στη ξένη αγκαλιά τη διαφορά θα νιώσει

Απ’ όντεν εχωρίσαμε κι έχεις μακριά μου φύγει
η μοναξιά μου εγίνηκε φωθιά και με τυλίγει.

Σαν τη μεγάλη Παρασκή βαριά και λυπημένη
όλη η ζωή μου δίχως σου είναι κι αργοδιαβαίνει.

Δεν εξανάνοιωσα χαρά ’πο τότε που ’χεις φύγει
η αγωνία να φανείς καθημερνώς με πνίγει.

Χωρίσαμε κι ο θάνατος θα ’ταν καλιά για μένα
για δεν επέρασε στιγμή να μη θυμούμε εσένα.

Εχουν αρχίσει τση καρδιάς και λιγοστένε οι χτύποι
απ’ όταν εχωρίσαμε την έχει φάει η λύπη

Χαράς εκείνη την καρδιά που πόνο δεν κρατίζει
μον’ όλα τα παραμερεί στον κόσμο και γλεντίζει